Met de (hopelijk binnenkort slanke) billen bloot

Bizar eetgedrag

Eerlijkheid gebied mij te vertellen dat ik er nogal bizarre eetgewoontes op nahou….en mijn lichaam is daar op traumatische wijze getuige van.
Na de geboorte van mijn zoon – inmiddels ruim 20 jaar geleden 🙂 – schommelde ik regelmatig een beetje gemoedelijk heen en weer. Tevreden over mijn gewicht ben ik eerlijk gezegd nog nooit echt geweest, maar ik was zeker niet te dik (al vond ik zelf regelmatig van wel). Alleen, de laatste jaren neemt het vormen aan, daar lusten de honden geen (koolhydraatarm) brood van.

Wat jaartjes geleden was ik een tijdje minder goed in orde en kreeg ik maandelijks gezellig een injectie met hormonen. Ik nam toe in gewicht en een tijdlang was dat mijn beste excuus. Niet mijn schuld! Toen mijn gewicht drastische vormen begon aan te nemen begon ik te sporten en alhoewel ik me echt een stuk fitter ging voelen veranderde er verder weinig aan mijn eetgedrag, behalve dan dat ik zo’n beetje verdronk in de eiwitshakes en bananen at alsof ik me aan het voorbereiden was op een date met Bokito.

Voor jouw beeld, zo ziet een gemiddelde dag in mijn leven – op gebied van voedsel – er uit;
Ontbijt: geen tijd (en geen zin)
Lunch: wanneer ik op kantoor ben eet ik 1 a 1,5 broodje mee, ben ik onderweg dan vergeet ik het of compleet of ik scoor een Milky Way en een energiedrankje bij een tankstation.
Diner: heb ik op kantoor geluncht dan sla ik het diner over, heb ik alleen een snelle reep gegeten dan sla ik het diner over…
Rond 20:00/21:00 uur ’s avonds krijg ik lekkere trek en komt het stokbrood met bijbehorende sausjes tevoorschijn, peca- en/of macademianoten van de dagmarkt, of ik eet een pak koekjes leeg met een kopje (groene) thee (jawel, met zoetje).

Lekker lang natafelen

Ik waardeer heerlijk eten enorm. Ik maak dan ook deel uit van een netwerklunch organisatie en bij de overige businessclubs waar ik bij aangesloten ben komen er ook regelmatig culinaire hoogstandjes voorbij. Heerlijk wanneer ik het zelf niet hoef te bereiden. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van koken, maar alleen wanneer ik in goed gezelschap ben. De hele tafel gevuld met mensen, dat heb ik het liefst. Lang natafelen, borrelen en kletsen tot in de late uurtjes. Alleen voor mezelf koken? Neh…

Maar goed, to the point, ik ben flink aangekomen de laatste jaren. Ik voel me dik, en ik klaag er ook over. En ik begreep er niets van, want hoe kan ik zo aankomen terwijl ik in mijn beleving een soort van Biafra leven aan het lijden ben. Door een beetje logisch na te denken begrijp ik inmiddels ook best wel dat de stokbroodjes, sausjes enz. niet echt bijdragen aan een gezond gewicht, ook al eet je de rest van de dag vrijwel niets. Maar goed, dat terzijde…  Wat te doen? Ik geloof niet in een dieet of een ‘quick fix’ afslankpil, je valt razendsnel af, na afloop van het dieet ruik je aan een blokje kaas (met vijgenchutney uiteraard) en hoppa, binnen 3 seconden 2 kilo terug op je heupen!

Bio HCG

En toen sprak ik een goede vriend van me. En hij begon over Bio HCG. Al mijn alarmbellen begonnen te rinkelen bij het woord HCG. Want daar had ik van gehoord, en ik werd er – zacht uitgedrukt – helemaal niet blij van. Het HCG hormoon (want dat is het) wordt namelijk gewonnen uit de urine van zwangere vrouwen. En is bedoeld om vrouwen die moeite hebben met zwanger worden te helpen om vruchtbaarheid te bevorderen. Nu heb ik tijdens beide zwangerschappen containers vol geplast om dit mooie doel te supporten en dat deed ik beslist niet om vrouwen te helpen aan een maatje minder. Ik had/heb vriendinnen die geen kinderen konden/kunnen krijgen en puur om die reden stond er tijdens mijn zwangerschappen wekelijks een kratje urine voor mijn deur.

Ik had iets beter moeten luisteren, het gaat hier om BIO hcg. Een biologische variant, daar heeft geen enkele zwangere vrouw haar bijdrage aan geleverd. Binnenkort opent mijn vriend een webshop met de enige, echte, goed doorontwikkelde Bio hcg producten (even sluikreclame, BIO HCG Original) en hij had er zelf net een kuur op zitten. Hij ziet er goed uit, was flink in gewicht afgenomen. En hij wist me er zowaar van te overtuigen om het een kans te geven.

Regelmaat

Waarom ik me heb laten overhalen? Mijn gezonde verstand vertelt me eigenlijk al een tijdje (lees: een eeuwigheid) dat ik simpelweg toe ben aan een gezondere levensstijl, gewoon, 3 x per dag een maaltijd, rond 20:00 uur geen spastische eetaanvallen, gezond dus. Al zou het me maar helpen om die regelmaat er in te krijgen dan heb ik al de helft gewonnen (dan valt er namelijk ook wezenlijk iets te verbranden) en hoef ik nog steeds niet mijn hele leven als een zuurpruim op slablaadjes te kauwen.

Een 24-daagse kuur it is. Ik heb het gisteren ontvangen en de ampullen (waar het de eerste weken allemaal om draait begrijp ik) worden vergezeld van multivitaminen en een boekje met recepten. Ik ben er vriendelijk doch dwingend op gewezen dat ik er na die 24 dagen niet vanaf ben, het is geen dieet, het is een manier van leven.

Meer eten dan me lief is

Ik zie er enigszins tegenop, want godsamme, wat moet ik veel eten! Ontbijt, tussendoortje, lunch, tussendoortje, diner, ik word eerlijk gezegd al moe als ik er naar kijk….ik hoop ook niet dat ik mijn avonden door moet gaan brengen om de maaltijden voor de volgende dag voor te bereiden en dat ik dat dan weer mee moet gaan slepen. Dan haak ik zo af ben ik bang.

Maar ik heb een stok achter de deur, ik ga er over bloggen, in alle eerlijkheid. Dus ik moet het wel volhouden, toch?

Aangezien ik ( in a nutshell) een stukje voorgeschiedenis wilde schrijven, (met de billen bloot dus) is deze blog een ietsiepietsie langer geworden dan ik voor ogen had. Hang in there! De volgende keren (wekelijks) dat ik verslag doe probeer ik het een (aanzienlijk) stukje korter te houden 🙂

Hopelijk tot dan!!

Liefs,

Nancy 🍀